Julian Tuwim urodził się 13 września 1894 roku w Łodzi, gdzie mieszkał aż do roku 1916, czyli do ukończenia Męskiego Gimnazjum Rządowego. Po maturze, którą zdał w 1916 roku, przeniósł się na studia do Warszawy. Już w okresie gimnazjalnym napisał pierwsze wiersze drukowane w łódzkich dziennikach, ale prawdziwy rozkwit jego talentu nastąpił dopiero w Warszawie. To tam rozpoczął pracę w redakcji czasopisma akademickiego "Pro Arte et Studio", które w 1919 roku zmieniło nazwę na "Pro Arte". Poznał wówczas skupionych wokół pisma poetów: Jana Lechonia, Jarosława Iwaszkiewicza, Antoniego Słonimskiego i Kazimierza Wierzyńskiego, z którymi później założył grupę poetycką "Skamander". Nie sformułowali oni wspólnego programu teoretycznego, głosili hasła swobodnego rozwoju każdego talentu twórczego i kult poetyckiego słowa. Tworzyli poetykę codzienności w oparciu o nowy model bohatera lirycznego. W swojej twórczości hołdowali zasadzie, iż poeta to nie ktoś, kto stoi ponad tłumem, lecz jeden z wielu, a poezja winna dotykać spraw codziennych.

W tym samym roku Julian Tuwim opublikował swój pierwszy tom wierszy pt. "Czyhanie na Boga", zawierający utwory z lat 1911 - 1917. Już po śmierci poety Jarosław Iwaszkiewicz tak pisał o swoich wrażeniach po lekturze tych wierszy: "Z niczym nie da się już dziś porównać wrażenia, jakie wiersze Tuwima zrobiły na nas. Niewątpliwie odczuliśmy to wszyscy jako początek nowej ery poetyckiej."

W twórczości Tuwima ogromna rolę odgrywała również satyra, którą uprawiał w licznych kabaretach literackich. Współpracował z kabaretami Miraż, Sfinks, Argus, Czarny Kot, a od 1919 roku z najgłośniejszym kabaretem lat międzywojennych "Qui pro Quo". Dostarczał im teksty, scenki, piosenki, szmoncesy, dowcipy i satyry. Przez całe dwudziestolecie międzywojenne należał do najlepszych autorów kabaretowych.

Pod koniec lat międzywojennych zajął się Tuwim również twórczością dla dzieci, prezentując w niej cały swój kunszt poetycki, co przyniosło mu ogromną wręcz popularność, która przetrwała tyle lat. Dzisiaj po wielu latach od Jego śmierci tylko nieliczni znają dorobek poetycki tego znakomitego autora, a Jego nazwisko kojarzy się wielu przede wszystkim z wierszami czytanymi przez rodziców, dziadków czy poznawanymi w młodszych klasach szkoły podstawowej.

Cała twórczość Juliana Tuwima dla dzieci to trzydzieści sześć utworów w pięciu zbiorach. "Słoń Trąbalski", "Spóźniony Słowik" "Rzepka", "Lokomotywa" - te tytuły znane są każdemu dziecku i bawią oraz zachwycają po dziś. Tuwim, bowiem w swojej poezji odrzucił wszechobecny wcześniej nachalny dydaktyzm, czyniąc z humoru, wyobraźni i groteski narzędzie wychowawczego kształtowania osobowości najmłodszych. Dał im zresztą do ręki poezję pod względem formalnym najwyższych lotów, w której słowo i rytm stanowią swoistą partyturę. A że na świat patrzył oczyma dziecka, dlatego stworzone przez niego postacie są tak jednoznacznie wyraziste i bliskie dziecięcej percepcji języka i świata. Tworzył, więc autor "Lokomotywy" "igraszki słowne" - swoiste kalambury, tak jak w "Ptasim radiu" czy "Panu Tralalińskim" oraz wiersze absurdalne czy nielogiczne, ukazujące "świat na opak", których przykładem może być wiersz "Idzie Grześ". Mistrzostwo osiągnął w wierszu "Lokomotywa", dzięki wykorzystaniu zjawiska rytmu i eufonii. Julian Przyboś tak pisał o twórczości Tuwima dla dzieci: " Forma wiersza Tuwima dowodzi jego mistrzowskiego opanowania warsztatu, aż po słuch absolutny wiersza, tak iż jego rymy i rytmy same obracają język w ustach, a dźwięki sączą się w ucho jak oliwa, dzwoniąc onomatopejami i tralalając kalamburami."

Lata II wojny światowej Tuwim spędził w Brazylii i w Stanach Zjednoczonych. Tam na emigracji zaczął pisać najpiękniejszy swój poemat pt. "Kwiaty polskie", nawiązujący do romantycznych poematów dygresyjnych. Pierwszy tom wydał dopiero w 1949 roku po powrocie do Polski. Zmarł 27 grudnia 1953 roku w Zakopanem.